By mysansar, on January 1st, 2011
तुलसी भण्डारीले लेखेको
एसपी रमेश खरेललाई खुल्ला पत्र माइसंसारमा छापिएपछि आक्रोशित भएका अजयबाबु शिवाकोटीले हिजै आपत्ति जनाएका थिए। माइसंसारले मिडियाले नखोलेको पाटोमात्रै प्रस्तुत गरेको हो। यतिञ्जेल तुलसी भण्डारीको धारणा कुनै मिडियामा पनि आएको थिएन। आपत्ति जनाउने अजयबाबुलाई उनको पनि धारणा लेख्न आग्रह गर्दा उनले हिजो अस्वीकार गरेका थिए। बल्लतल्ल उनी अडियोमा केही बोल्न राजी भएका थिए। आज भने उनले आफ्नो धारणा लेखेका छन्। कुनै पनि विवादको भित्री तहसम्म पुग्न दुवै पक्षको भनाई बुझ्न आवश्यक हुन्छ। माइसंसार एउटा मञ्च हो। यसमा सबैले आफ्नो विचार अभिव्यक्त गर्छन्। ती विचारका आधारमा आफ्नो धारणा बनाउन पाठक स्वतन्त्र हुन्छन्। तुलसी भण्डारीको पत्र सामान्य सम्पादन पनि नगरी जस्ताको तस्तै प्रस्तुत गरियो भनी आपत्ति जनाउने अजयबाबु शिवाकोटीको यो ब्लग पनि बिना सम्पादन उनले जस्तो लेखेका हुन्, त्यस्तै प्रस्तुत गरिएको छ।
चोरलाई चौतारो किन ?
-अजयबाबु शिवाकोटी-
कुरा आन्दोलनको हो। कुरा आफ्नै आँखा अगाडि आफ्नो सिर्जना कसैले चोरेको
कसरी टुलुटुलु हेरेर वस्नु भन्ने हो। कुरा चोरलाई चौतारो र साधुलाई सुली
दिनेकी नदिने भन्ने हो। कुरा अनधिकृत रुपमा चोरीको सामान प्रयोग गर्न
पाउनुपर्छ भन्ने हो कि, त्यस्तो गर्नेलाई कानुन अनसार कार्वाही गर्नुपर्छ
भन्ने हो।
कसैले भाँती पुर्याएर लेखेको गाली जो समाचार बन्नु पर्ने नै थिएन अनि
कसैले त्यस्तो कुरालाई समाचारको विषय वनाउँदैमा सत्यलाई ढाक्न पनि त
सकिँदैन। अनि विषयमा कुनै नेताको नाम जोडेर राजनीतिक रङ दिएर कमजोर वनाउन
खोज्नु अनि त्यसमा अनेक तरहका प्रतिक्रिया लेख्दैमा पनि सत्य डग्दैन,
किनकी सत्य कुनै समय कमजोर जस्तो देखिएला तर सत्य हार्दैन यो मेरो
विश्वास हो। सत्यलाई हराउन जतिसुकै तानावाना वुनेपनि, जतिसुकै हर्कत र
नाटक गरेपनि आखिर जीत सत्यकै हुन्छ, भलै त्यसले विजयी हुन अनेक कष्ट र
हण्डर खानु किन नपरोस। हो आज म मेरो आफ्नो सिर्जना र सम्पतिको रक्षाको
लागि उभिँदा यस्तै अनेक हण्डर कठिनाई खानु परेको छ। मैले कहिल्यै खेप्नु
नपरेको आरोप पनि खेप्नु परेको छ, अनि मलाई चिन्दै नचिनेका व्यक्तिहरुले
पनि त्यसमा प्रतिक्रिया जनाएर सायद सन्तोष व्यक्त गरिरहनुभएको होला। यदि
कसैले काठमाडौका एसपी रमेश खरेलका नाममा माई संसारमा प्रकाशित भएको
खुल्लापत्र हेर्यो भने उसले एकपटक पनि नसोची मलाई गाली नै गर्छ होला।
मानौ म यो देशको सवैभन्दा ठूलो खुंखार अपराधी र गुण्डा हो। र पत्रलेखक
अनेक डर धम्की र यातनावाट पीडित छ र उसका बोल्नलाई मुख थुनिएका छन्
लेख्नलाई हात बाँधिएका छन्। ऊ पूरै दुधले धोएको प्राणी हो।
तर कथाको अर्को पाटो माई संसारले मसँग जोडिएको विषयमा मलाई एकपटक पनि
नसोधि जुन समाचारको रुपमा कुराहरु वाहिर ल्याएको छ। त्यसको पछाडीको कुरा
भने अर्कै छ। वहशमा आईसकेपछि विद्धत पाठकहरुलाई यो विषयमा थप प्रष्ट
पार्न जरुरी देखिएकोले मैले यो लेख्दै छु सायद तपाईहरुले यो पक्कै पढ्नु
हनेछ।
म पेशाले पत्रकार हुँ। मैले २०५७ सालदेखि पत्रकारीता शुरु गरेको हुँ।
२०५८ सालदेखि मैले टेलिभिजन पत्रकारीता शुरु गरेको हुँ। मैले पत्रकारीता
शुरु गरेको एक वर्षमै नेपालमा राजनीतिक उथलपुथल तीव्र रुपमा शुरु भएको
थियो। दरवार हत्याकाण्डदेखि जननिर्वाचित सरकारको विघटनका कुराहरु यसै
विचमा भएका थिए। राजाले २०५९ को असोजमा शाही सम्वोधनमार्फत निर्वाचित
सरकार विघटन गरेर शासन सत्ता हत्याएपछि राजनीतिक दलहरु ढिलो गरी सडकमा
आन्दोलनका लागि गएका थिए। त्यस समयमा राजनीतिक दलहरुले शुरु गरेको
आन्दोलनको समाचार संकलन मेरो जिम्मेवारीमा आउथ्यो। त्यसै समयमा हो,
रत्र्नपार्कको अखिलको कार्यालय रहेको रातो घरमा प्रहरीले प्रवेश गरेर
अखिलका र एमालेका नेताहरुलाई मरणासन्न हुनेगरि पिटेको थियो। त्यो दृश्य
मैले वडो जोखिम मोलेर खिचेको थिए। त्यस समयमा प्रहरीको पिटाई खानेलाई
त्यहाँ मेरो भुमिका अहिले पनि सोध्दा थाहा हुन्छ। त्यो दृश्य टीभीमा
देखेपछि आक्रोशित आन्दोलनकारीहरु भोलिपल्ट आन्दोलमा ह्वात्तै वढेका थिए।
त्यतिखेर आन्दोलनको अग्रमोर्चामा हुनेहरुले पक्कै त्यो बिर्सेंका छैनन
होला। सायद देशमा नभएकाहरुले पनि सन्चारमाध्यमवाट थाहा पाएका होलान।
जतिखेरदेखि मैले पत्रकारीता शुरु गरे मेरो विषयवस्तु सडक नै भयो। सडकले
नै मलाई सवै सिकायो अनि दियो पनि। मेरो जान पहिचान, नाम, दाम अनि रोग
पनि त्यही सडकले दियो। त्यहि सडकले मित्र दियो अनि त्यहि सडकले दुश्मनी
। अहिले पनि म त्यहि सडकले दिएको एउटा अनावश्यक झमेलासँग सामना गर्दैछु
तुलसी भण्डारीको रुपमा। जो हामी यहां आन्दोलनका वेला सडकमा
अस्पतालहरुमा प्रहरीका अश्रुग्यासले लाठीले पिडीत भईरहँदा सात समुद्रपारी
सपनाको संसारमा रमाईरहेको थियो होला। जो त्यहि आन्दोलनको विषय आफ्नॊ
कमाई खाने विषय हुन सक्छ भनेर वसिरहेको थियो भन्ने यतिखेर लाग्छ। आज
उसैको हर्कतका कारण सवै काम छोडेर यहि विषयको पछि लाग्नुपर्ने अवस्था
आएको छ।
म आन्दोलनमा जन्मेको पत्रकार हुँ। मैले सडकमा आन्दोलन देखे र भोगे पनि।
त्यसैले त्यतिवेला मैले सोच्ने पनि आन्दोलन नै थियो। तर तत्कालीन
राज्यव्यवस्थाले आन्दोलनलाई निस्तेज पार्ने कसम नै खाएको थियो। यसलाई
खराव रुपमा चित्रित गर्ने प्रयास गरेको थियो। तर त्यसको विरुद्ध गएर
आन्दोलनको पक्षपोषण गर्ने जिम्मेवारी हामी जस्तै जुझारु युवाहरु जो धेरै
स्वरुपमा आन्दोलनका मोर्चामा थिए, उनीहरुको काँधमा थियो। त्यही समयमा
मैले पनि आन्दोलनको कुरालाई नेपाली डायस्पोराहरु र अन्र्तराष्ट्रिय
समुदायमा पुर्याउनु पर्छ भनेर मेरो आफ्नै व्यक्तिगत साधन स्रोतको परिचालन
गरेर दुईवटा डकुमेन्ट्री वनाएको थिए। पहिलो ‘झलक’ जो पत्रकार उषा
तितीक्षुसँग मिलेर भने, दोस्रो ‘आन्दोलन जारी छ’। ती दुई डकुमेन्ट्री
नेपाली लोकतान्त्रिक आन्दोलनको वारेमा जनमत वनाउन खुवै प्रयोग भएको थियो
। विदेशमा जाने नेपालीहरुले पनि त्यसलाई देखाउन लिएर जाने ईच्छा राख्दा
मैले त्यस समयमा विना हिच्किचाहट उपलव्ध गराउँदै आएको थिए। ‘आन्दोलन
जारी छ’ डकुमेन्ट्री अमेरिकाको विदेश मन्त्रालयमा त दुईपटक देखाईएको
भन्नॆ त्यहाँ देखाएर फर्कनुभएका दिनेश प्रसाईले वताउनुभएको थियो।
संयुक्त राष्ट्रसंघीय मानवअधिकार उच्चायुक्तको कार्यालय जेनेभामा
अधिकारकर्मी गोविन्द वन्दीले देखाउनुभएको थियो।
२०६० वैशाख र २०६१ चैत्रमा तयार गरेका दुवै डकुमेन्ट्री नेपाली
आन्दोलनको वारेमा जिउँदा दस्तावेज थिए। त्यसैले यी मन पराईएका थिए।
काठमाडौंको सडकका आन्दोलनका दुर्लभ दृश्यहरुलाई कैद गर्दा म धेरैपटक
प्रहरीको कष्टडीमा पुगेको थिए। मेरो क्यामेरा प्रहरीले दुई नम्वर गण
नक्सालमा लगेर फुटाइदिएको थियो। हेर्नुस् यो लिंक
http://demrepubnepal.blogspot.com/2005/04/changing-gears.html तर
मेरो आन्दोलनप्रतिको मोह घट्न सकेको थिएन। तत्कालीन समयमा मिडियामा जान
नसकेका आन्दोलनका दृश्यहरु मैले कैद गर्दै गएको थिए जसलाई मैले पछि मेरो
डकुमेन्ट्रीमा समेटेको थिए। जुन समयमा मैले ‘आन्दोलन जारी छ’ वनाए त्यस
समयमा मैले आफ्नो नाम समेत खुल्ला रुपमा राख्न नसक्ने अवस्था थियो।
हेर्नुस् यी लिंकहरु
1. http://www.tras.ca/filmfest/2006.html
2.http://www.utoronto.ca/townhall/dec05_events.html
3.http://www.yorku.ca/ycar/YCAR%20Update,%20Issue%2033,%20November%2025,%202005.htm
नेपालमा वनाउन सुरक्षाको दृष्टिले अप्ठ्यारो भएपछि मैले नयाँदिल्ली गएर
वनाउने निधो गरे जुन समय अधिकारकर्मीहरु दिनेश प्रंसाई ,शेरा तामाङ, अनिल
भट्टराई , गोविन्द वन्दी, प्रदिपशंकर वाग्लेहरु पनि दिल्लीमा नै
हुनुहुन्थ्यो। उहाँहरुको सहयोगमा मैले डकुमेन्ट्री तयार गरे। आफ्नो
पुरा नाम राख्दा कार्यक्षेत्रमा अप्ठयारो हुन सक्ने भन्दै छद्म नाम SUBA
राखियो। जुन मैले त्यतिवेला प्रयोग गर्ने नाम थियो। उक्त
डकुमेन्ट्रीमा प्रयोग भएको ईमेल ठेगाना जुन मैले अहिले पनि प्रयोग गर्दै
आएको छु। हेर्नुस् यो लिंक
http://sajha.org/sajha/html/openthread.cfm?StartRow=31&PageNum=2&forum=300&threadid=24632
यसरी एउटा डकुमेन्ट्रीको काम भुमिगत रुपमै सकाइएको थियो एउटा
उद्धेश्यको लागि। लगत्तै प्रसाईजीले सो डकुमेन्ट्रीलाई आन्दोलनको
प्रचारको लागि अमेरिकामा देखाउन लाने हुनुभयो। वुढानिलकण्ठका पूर्व
विद्यार्थीहरुको संस्था सेव्सले उहाँलाई त्यस डकुमेन्ट्री देखाउन खुवै
सहयोग गरेको थियो। हेर्नुस् यो लिंक
http://demrepubnepal.blogspot.com/2005/05/dinesh-prasain-tour-report.html
उहाँ अमेरिकामै भएको वेला नै प्रहरीले मलाई आन्दोलनको दृश्य खिच्दै
गरेको आरोपमा पक्राउ गरि नक्सालस्थित दुई नम्वर गणमा ल्याएर राखि मेरो
क्यामेराको लेन्स विगारेर पठाएको थियो। त्यसपछि क्यामेरा किन्न सहयोग
स्वरुप भनेर उहाँले नै १५ डलरको दरमा त्यस डकुमेन्ट्रीको सीडी विक्री
गराउन पहल गरेको कुरा पछि उहाँले मलाई वताउनुभएको थियो। म यहाँ पक्राउ
परेर क्यामेरा विगारीदिदा उहाँले सन् २००५ अपि्ल २९ शुक्रवार डेमाक्रेसी
फर नेपालमा ‘आन्दोलन जारी छ’ वनाउने अजय शिवाकोटी पक्राउ परेको कुरा
लेख्नुभएको छ। आन्दोलनका क्रममा पक्राउ परेका विद्यार्थी नेता गगन थापा
रिहाई भएपछि अमेरिका जानुभएको थियो। उहाँले पनि त्यो डकुमेन्ट्री
अमेरिकामा धेरै ठाउँमा देखाउनुभएको थियो। हेर्नुस् यो लिंक
http://sajha.org/sajha/html/openthread.cfm?StartRow=31&PageNum=2&forum=300&threadid=24632
त्यस समयमा अमेरिकामा लिभिङ अफ जोगीमारा, भेडाको उन जस्तो, नुमाफुङ र
मेरो डकुमेन्ट्री ‘आन्दोलन जारी छ’ विभिन्न डकुमेन्ट्री फिल्म फेस्टिवलमा
देखाईएका थिए।
यी सवै कुराको जानकार तत्कालीन समयमा अमेरिकामै वस्ने एकजना तुलसी
भण्डारी भन्ने व्यक्ति, उनका एकजना साथी र आन्दोलनका क्रममा मैले पनि
चिनेका सुदिप जानामार्फत मकहाँ आईपुग्छन्। डकुमेन्ट्री वनाउने सौख
वताउने उनले मेरो डकुमेन्ट्री आन्दोलनको प्रर्वदनका लागि अमेरिकामा
देखाउन लाने ईच्छा गरे। सुदिपको विश्वासमा मैले उनलाई डकुमेन्ट्री
डीभिमा राखेर दिए। उनले अमेरिकामा एउटा मुस्केगन डकुमेन्ट्री फिल्म
फेस्टिवलमा देखाउने समेत वताएर लगेका थिए। सन् २००६को शुरुवातको कुरा
थियो त्यो। तर उनले अमेरिका पुगेको लामो समयसम्म पनि कुनै सम्पर्क
गरेनन्।
अचानक सन् २००६ फेव्रुअरी ७मा सुदिप जानालाई उनले अत्यन्त जरुरी भन्दै
एक मेल लेख्छन, जुन सुदिपले मलाई फर्वाड गरेको इमेलवाट पनि वुझन सकिन्छ।
उसले त्यो इमेलमा मेरो डकुमेन्ट्रीको वारेमा कुरा गरेका छन्। त्यहाँ
उनले मेरो डकुमेन्ट्री मुस्केगन डकुमेन्ट्री फिल्म फेस्टिवलमा ४० कलेज
डकुमेन्ट्रीमा उत्कृष्ठ ८ भित्र परेको र कोडाकको तर्फवाट ५०० डलरको गिफ्ट
सर्टिफिकेट पनि पाएको वताएका रहेछन्। पछि उनले त्यहि ईमेल ठेगाना
tulsibhandari@yahoo.com वाट पटक पटक मेरो ईमेलमा संवाद तथा मेल गरेका
छन्। सोहि महिनाको १४ तारीखमा मलाई मेरो डकुमेन्ट्रीले पुरस्कार प्राप्त
गरेकोमा वधाई समेत दिएका छन्। र मलाई त्यो पुरस्कार कसरी उपलव्ध गराउन
सक्छु भन्दै औपचारिकता पुरयाएका छन्। तर त्यो पुरस्कार अहिलेसम्म न मैले
पाए न त त्यसपछि उनी सम्पर्कमा नै आए। त्यस समय उनले मेरै डकुमेन्ट्री
देखाएर उनले वनाएको भनिएको नयाँ डकुमेन्ट्री वीनेथ एभरेष्टका लागि रकम
संकलन गर्न समेत सन् २००६ फेव्रुअरी २८मा विशेष प्रदर्शनी गरेका रहेछन्।
अर्वाड विजेता डकुमेन्ट्री भन्दै उनले त्यहाँ रकम संकलन गरेका छन्।
प्रमाणको रुपमा मैले ती इमेलहरु समेत प्रहरीसमक्ष पेश गरेको छु।
मसँग सम्पर्क टुटेको तीन वर्षपछि सन् २००९मा आएर उनले असम्वन्धित तेस्रो
पक्षसँग स्विकृती लिएको भन्दै मेरो डकुमेन्ट्रीको दृश्य अनधिकृत रुपमा
राख्छन्। अझ भनौ चोर्छन। मसँग एक शव्दपनि नसोधि उनले कपीराईटको ठाडै
उलंङघन गरेको कुरा करिव डेढ महिना अघि खुल्न आयो। कोक्याप भन्ने
सँस्थाले लेखेको ईमेल देखाएकै भरमा उनले ति दृश्यहरु प्रयोग गरेका छन्।
जुन सँस्थाले उक्त डकुमेन्ट्री आफ्नो नरहेको स्विकार प्रहरीकहाँ गरिसकेको
छ। भण्डारीले त्यसलाई कोक्यापले वयान फेरेको आरोप लगाएका छन्। हुन त
उनले उनलाई सहयोग नगरेका सवैलाई आरोप थोपरेकै छन्। त्यसका लागि उनले जुन
स्तरको नाटक रच्नुपर्नेहो त्यो पनि गरेकै छन्।
भण्डारीले डकुमेन्ट्री वनाई विभिन्न ठाउँमा देखाईसकेर नेपाल आएका रहेछन्। नेपालमा
पनि करिव १० ठाउँमा देखाईसकेका रहेछन्। क्षेत्रीयस्तरमा पनि
डकुमेन्ट्री देखाउन जाने तयारी गर्दै गर्दा एकजना उनका स्वयंसेवक भएर जान
तयार भएको भाईले मलाई कन्चनपुर जान लागेको वताएपछि मैले सोधखोज गर्दा
डकुमेन्ट्री देखाउन जान लागेको जानकारी दिए। र पछि कुन डकुमेन्ट्री भनेर
सोध्दा उनले डकुमेन्ट्रीको वेभसाईट देखाए। सो एड्रेसमा गएर हेर्दा
डकुमेन्ट्रीको प्रोमोमा मैले वनाएको डकुमेन्ट्रीको दृश्यहरु देखे।
त्यसपछि मैले तत्काल तुलसीलाई फोन गरेर छलफल गर्नको लागि वोलाए। उनी पटक
पटक मेरो अफिसमा छलफलको लागि आए तर डकुमेन्ट्रीको स्क्रिनिङ रोक्न भने
अटेर गरिरहे। तर पटक पटकको आग्रह पछि उनी पहिलो् पटकलाई भने रोक्न तयार
भए। तर कोक्यापले दिएका कारण मात्र आफुले प्रयोग गरेको भनेर एकोहोरो
जिद्धी कसिरहे। तर मवाट लगेर कोक्यापसँग किन स्विकृतिको लागि गएको भन्ने
प्रश्नमा भने उनको जवाफ जहिलेपनि टार्ने नै हुन्थ्यो। आन्दोलनको समयमा
सडकमा ज्यानको वाजी लगाएर आन्दोलनमा लागेका गगन थापा जस्ता नायकहरु र
सडकलाई नै आफ्नौ कर्मक्षेत्र वनाएका म जस्ता व्यक्तिको तेजोवध गर्न उनी
त्यसपछि नियोजित रुपमा लागेका रहेछन् भन्ने कुरा उनका पछिल्ला हर्कतहरुले
पुष्टि हुन्छ।
तपाई विद्धान पाठकहरुलाई मैले यो पनि स्पष्ट पार्नै पर्ने हुन्छ मैले
खिचेको दृश्यमाथि अधिकार स्थापित गर्ने कुरा गरिरहँदा उनलाई तीनवटा
विकल्प दिएको थिए। पहिलो, प्रयोग भएको दृश्य वरावरको क्षतिपूर्ती
दिनुपर्ने, दोस्रो उत्पादन गरिसकेका सीडी तथा डिभीडीहरु नष्ट गर्नुपर्ने
र विक्री वितरण भएको आधारमा क्षतिपूर्ती दिनुपर्ने र तेस्रो विकल्पमा
मैले भण्डारीलाई आउने दिनमा मेरो प्रयोग भएको दृश्यहरु हटाउने र विक्री
भईसकेको आधारमा क्षतिपूर्ती दिनुपर्ने प्रस्ताव राखेको थिए। तर उनी
तीनवटै विकल्पमा छलफल गर्न राजी भएनन् वरु उल्टै मलाई प्रभावित पार्ने
अनेक प्रपन्चमा नाटक रच्न ब्यस्त रहे। उनले आरोप लगाएका नेपाली
काँग्रेसका नेता तथा उनले आफ्नो डकुमेन्ट्रीमा अन्र्तवार्ता लिएका गगन
थापाकहाँ समेत मलाई प्रभावित पार्नलाई भनसुन गराउन पुगेका रहेछन्।
थापाले समेत उनलाई दुवैजनालाई आपसी छलफलमा कुरा मिलाउन सुझाव दिएको
वताउनुभएको थियो। तर उनलाई सहयोग नगरेको आधारमा थापालाई उनले सामान्य
ईज्जत दिन पनि कन्जुस्याई गरेका छन् र आफ्नै डकुमेन्ट्रीमा अन्र्तवार्ता
गरिएका पात्रको वेइज्जत गरेर आफ्नै र डकुमेन्ट्रीको समेत कद घटाएका छन्।
हुनत चोरीको डकुमेन्ट्री भनेर कद पहिला नै घटीसकेको थियो। विभिन्न
अधिकारवादी संस्थाहरुले चोरीको विषय भन्दै कार्यक्रमवाट हात झिकिसकेका
थिए। पोखरामा ईन्सेक, मानवअधिकार आयोग र एड्भोकेसी फोरमले उनको
कार्यक्रममा गरेको सहयोग रोकेर कार्यक्रम नै स्थगित गरेका थिए।
जहासम्म उनले मेरो डकुमेन्ट्री अर्कै पक्षसँग अनुमति लिएर राखे भनेका छन
त्यसैमा नै मेरो आपत्ति हो र त्यसैमा नै उनको वदनीयत देखिन्छ। जुन समयमा
म जीवन र मृत्युको दोसाँधमा थिए। म मृत्युसँग जुध्दै थिए। करिव एक
वर्षको अस्पताल वसाईको क्रममा उनले वदनीयतपूर्ण ढंगले त्यसरी स्विकृती
अर्कै सँस्थावाट लिएको देखिन्छ। कुरा एक फे्मको होस वा एक मिनेट वा ९०
मिनेट नै किन नहोस। चोर चोर नै हुन्छ। जुन कुराको सन्र्दभमा कोक्यापका
सम्वन्धित पक्षले प्रहरीकहाँ आफुहरुलाई मीसगाईड गरिएको वताईसकेका पनि छन्
। त्यति हुँदा हुँदै पनि आफ्नो गल्ति स्विकार्नुको साँटो मलाई उल्टो
कानुनी उल्झनमा उल्झाई राख्ने नियतले मेरो विरुद्धमा विभिन्न षडयन्त्र
गरेका पछिल्ला उनका गतिविधिले पुष्टि भएको छ। पटक पटक फोन गर्ने, आधा
कुरामै फोन राख्ने, म देखाउँदै छु के गर्न सक्छस गर भन्ने, मीस कल गर्ने
गरेर उनले मलाई मानसीक रुपमा प्रताडीत गर्दै आएका थिए। ती सवै कुरा उनको
रकमी चाल रहेछ। जव उनले मलाई अती हैरानी पारे त्यस समयमा मैले उनलाई
फोनवाटै विषयको निक्र्यौल नभएसम्म फेरि पनि देखाउने कुरो गरे राम्रो
हुन्न सम्म भनेकै पनि हो। तर त्यसलाई रेकर्ड गरि उनी मेरो विरुद्धमा
उल्टो जाहेरी दिन पुगेका थिए। जसको आशय थियो मैले दायर गर्न लागेको
कपीराईटको मुद्धालाई कमजोर पार्नु। जव स्थानीय प्रसासनले पनि त्यो कुरो
वुझ्यो मलाई सफाई दियो तर त्यसलाई उनले जसरी राजनीतिक रङ दिने प्रयास
गरेका छन् त्यो उनकै वौद्धीक दरिद्रता वाहेक केहि पनि होईन। वरु मैले
कानुनी प्रकि्यामा जानु अघि गरेको सवै प्रयासलाई उनले ‘अन ल फुल डिमाण्ड’
भन्दै प्रचारमा उत्रिए।
हो मैले आफ्नो कामको मात्र जस खोजेको हुँ। मलाई कसैको कर्ममाथि ईष्र्या
गर्नुपर्ने र त्यसको भाग खोस्नु परेको छैन र त्यस्तो गर्नु पनि नपरोस।
तर आफ्नो अधिकारको लागि भने जस्तोसुकै त्याग गर्न पनि म तयार छु , त्यो
मैले सिकेको कुरा हो। त्यसका लागि जस्तोसुकै जोखीम पनि किन मोल्नु नपरोस।
भण्डारीले म माथि आरोप लगाईरहँदा म माथि उनका मान्छेहरुले असनमा एक
साँझ हातपात गर्ने प्रयास समेत गरेका थिए। तर स्थानीय बासिन्दाहरुको
अवरोधका कारण म जोगिए। तर पनि म अविचलित रहि अघि वढ्ने प्रतिवद्धता
व्यक्त गर्दछु जवसम्म मेरो अधिकार स्थापित हुन्न। यो यस्तै कपीराईट
अधिकारका लागि जाग्न सक्ने माध्यम वन्ने आशा समेत मैले लिएको छु। अनि
कपीराईटको अधिकारको लागि कति धेरै संवेदनशिल छन् ,विदेशीहरु तपाई विद्धान
पाठकहरुले त्यसको वारेमा पक्कै जानकारी राख्नुभएकै होला। त्यसैले यो
विषयलाई कपीराईटको चोरीको विषयको रुपमा मात्र वुझ्दा नै उपयुक्त हुन्छ।
यसमा नेता तथा प्रशासनको नाम जोडेर राजनीतिक रङ दिने प्रयास भनेको
भण्डारीको चलाखी मात्र हो।
उनले कहिले कति जना, कहिले कति जना भनेर मेरो सहकर्मी साथीहरुलाई
गुण्डाझै देखाउन खोजेका छन् र मलाई पटकपटक हातपात गर्न खोजेको आरोप समेत
लगाएका छन्। त्यो समेत आफैमा झुटको खेती हो। वरु उल्टै मलाई भण्डारीले
आफु चुरा लगाएर नवसेको भन्दै तलाई जहाँ पनि ठीक पार्ने धम्कि दिने गरेका
थिए जुन मैले प्रहरीकहाँ समेत जानकारी गराएको थिए। त्यति हँदाहँदै पनि
चोरीको आरोपीत र अदालतले पनि धरोटीमा छोडिएका नीज भण्डारी आफुलाई वचाउन
अनेक प्रलाप गर्दै हिड्न थालेका छन्। आफुलाई चोख्याउने अनेक षडयन्त्र
वुन्दै हिड्न थालेका छन्। देशका जिम्मेवार विभिन्न व्यक्तिहरुलाई समेत
घिनलाग्दा आरोप लगाउँदै हिड्न थालेका छन्। आफु वाहेक सवैलाई दोषी देख्ने
आफुलाई सहयोग नगर्ने सवै दोषी देख्ने चस्मा पहिरिएका कारण भण्डारीले
सवैलाई आरोप लगाईरहेका छन्। यसको सोझो अर्थ हो विषयलाई अन्तै मोड्नु र
ध्यान अन्तै केन्द्रित गराउनु। जंगलराज आएको छैन र कानुनी राज अझै वाँकी
छ भने मैले पक्कै पनि न्याय पाउने छु, त्यसमा तपाईहरुको पनि साथ सहयोग र
शुभेच्छा पक्कै पनि पाउने नै छु। पक्कै पनि चोरलाई चौतारो र साधुलाई
सुली हुने छैन।
२०६७/९/१७
http://www.mysansar.com/archives/2011/01/id/16007#more-16007
